چهل و دو: گربه‌ها

چند وقت پیش تو اینستاگرام یکی از این جمله‌های بامزه دیدم بدین مضمون که: اگر گربه‌ها می‌تونستن به‌ت پیام بدن، نمی‌دادن. واقعاً بامزه و احتمالاً درسته. رفتار پرنخوت گربه‌ها با آدم‌ها البته فقط به‌خاطر ذات کیرم‌به‌طاقیِ گربه‌ها نیست، بلکه مسئلۀ زنجیرۀ غذایی هم می‌تونه وسط باشه. بااین‌که انسان همه‌چیزخوار شده و امروز در رأس زنجیرۀ غذایی قرار گرفته، اما به‌طورکلّی تو این زنجیره از گربه پایین‌تره و گربه اگر کمی بزرگ‌تر بود می‌تونست آدم بخوره، منتهی چون کوچیکه و نمی‌تونه بخوردش، این رفتار رو در پیش گرفته و منت به سر آدمی‌زاد می‌ذاره. یعنی شما یه بار با یه گربه همکلام بشی متوجه می‌شی که تو نگاهش پره از همین که نمی‌خورمت برو خدا رو شکر کن توقع بذل توجه نداشته باش از من.

یاد لِمی، گربۀ دوستم افتادم. گربۀ نر درشت‌هیکلی بود که همیشۀ خدا تو کوچه داشت دختربازی و دعوا می‌کرد و هروقت گرسنه می‌شد، می‌اومد تو حیاط و در اتاق دوستم رو می‌زد و وارد که می‌شد، بدون این‌که حتی به دور و برش نگاه کنه و حضور بقیه رو به رسمیت بشناسه، راهش رو می‌کشید می‌رفت تو آشپزخونه و جلوی یخچال می‌ایستاد تا دوستم به‌ش گوشت لخم تازه بده. غذاش رو هم که می‌خورد، همون مسیر رو به همون سیاق بر می‌گشت و می‌رفت ادامۀ دختربازی و دعوا. حتی به دوستم هم اجازه نمی‌داد نازش کنه. منتهی گربۀ واقعاً با مرامی بود چون هر گربۀ ماده‌ای رو که حامله می‌کرد، می‌آوردش تو حیاط دوستم تا اونجا زایمان کنه و به توله‌هاش شیر بده.

من خودم به‌شدّت گربه‌ام و توانایی هم‌زیستی با سایر گربه‌ها رو ندارم، وگرنه یه گربۀ جوبی رو به سرپرستی می‌پذیرفتم. البته این‌که جام خیلی کوچیکه و روی پشت‌بوم هم انواع و اقسام پرندگان در رفت‌وآمدند مزید بر علت شده.