هفده

به‌جای این‌که پا شم با مترو برم و پول زبون‌بسته رو تو خندق بلای اسنپ و تپسی نریزم، پس از اتمام یادداشت‌های صحنه و کشیدن چارت و غیره، نشسته‌ام وبلاگ می‌خونم و کامنت می‌ذارم. گلدون گندمی‌م گل داده، هنوز البته گلش نشکفته که امیدوارم به‌زودی بشکفه. منتهی هرچی به‌ش آب می‌دم انگار کمشه. نمی‌دونم باید به‌ش بیش‌تر آب بدم یا چی. تا حالا گندمی‌م به این مرحله نرسیده بود، هرچند سالیانی به‌خودش دیده. اواسط پارسال گلدونش رو عوض کردم و خیلی به‌ش ساخته گویا، در این حد که امسال هم ظاهراً باید گلدونش رو عوض کنم. اما رشد و تسخیر فضاش جوریه که می‌ترسم یه شب بخوابم و فرداش که بیدار می‌شم ببینم برگش رفته تو دماغم. از شیفت‌های 12 ساعته خسته‌ام. از دویدن و بالا پایین رفتن و با این و اون حرف‌زدن و تو محیط شلوغ بودن. هرچند خوبی‌های خودش رو داره، مخصوصاً این‌که یه سری آدم واقعاً هنرمند رو می‌بینم که پرسوناهای خصوصی‌شون واقعاً دوست‌داشتنی و فروتنه و می‌تونم باهاشون گفت‌وگو کنم. یعنی می‌دونید چیه؟ این‌قدر تعداد فرومایه‌های پرادعا و ئبناکشسی که دائم دارم ازشون می‌پرسم «ببخشید، ولی شما دیگه گوز کدوم کونی؟» زیاده شده، دیدن این هنرمندهایی که انسان رو رعایت می‌کنند مثل نفسِ باد صباست.

می‌پرسم اگه دوست داشتید جواب بدید: شما چطوری با آدم‌هایی که دیگه نمی‌تونید یا نمی‌خواید ببینیدشون یا باهاشون حرف بزنید، خداحافظی می‌کنید؟ اگه کامنت نخواستید بذارید، پیام بدید.