هجده

هر روز، خوش‌خوشک پیاده می‌رم یه جا نزدیک خونه، یه کافه لاته (بله دوستان، این قهوه لَته نیست، کافه لاته است، یه مدل قهوۀ ایتالیایی، که در لغت یعنی قهوه با شیر. حالا اکثراً ملّت دارن به‌ش می‌گن لَته، چون ایرانی‌جماعت فکر می‌کنه همه‌چی تو آمریکا اختراع شده، پس باید مثل آمریکایی‌ها چیزها رو صدا کنه. حماقت محض.) سفارش می‌دم، می‌شینم دم مغازه، یه سیگار روشن می‌کنم و خوش‌خوشک لاته رو می‌خورم. سیگارم که تموم می‌شه، بلند می‌شم، با باریستا خدافظی می‌کنم و باز خوش‌خوشک پیاده می‌رم تا شهرکتابی، جایی، کتاب خوبی می‌خرم یا فقط چیزها رو نگاه می‌کنم و برمی‌گردم خونه. تو این پیاده‌روی‌ها، کلی ایده‌پردازی می‌کنم و وقتی می‌رسم خونه، یادداشتشون می‌کنم. یا اولویت دارن و خیلی زود به سرانجام می‌رسونمشون، یا اولویت ندارن که می‌ذارم قد بکشن و بعداً ایدۀ حتی بهتری بشن. این سرمای این چند روز ولی عیشم رو منقص کرد. میکاسا هم مریض شده و چند روز داشتم ازش مراقبت می‌کردم و درکل این چند روز این مناسک کارآیی مناسب نداشت. ولی باز هم از هیچی بهتر بود. امروز که داشتم برمی‌گشتم خونه، تو راه همه‌ش به این فکر می‌کردم که بیام این‌جا و یه چیزی دربارۀ اثرات جادویی سریال لویی برای آرامش روان مردان در آستانۀ چهل‌سالگی بنویسم، که خب نمی‌نویسم.